Mehmet Akif Ersoy, Sultan Abdülhamit devrinde yaşanmış bir hikaye yi naklediyor. Ve hikayede ki kahramanın ağlaması gibi duygulanıyor İstiklal şairi anlattığı hikaye karşısında Neler hisediyor. Mehmet Akif'in ağzından dinliyoruz mucizevi hikayeyi;

“Her sabah Sultanahmed Câmiine erkenden giden bir zât vardı. Mihrâbın bir kenarında saçı-sakalı bembeyaz olmuş bu ihtiyar adam, ümitsiz bir şekilde durmadan ağlıyordu. Niyâhet bir gün yanına sokuldum:

— Muhterem, dedim. Allah'ın rahmetinden bu kadar ümitsizlik olur mu? Niye bu kadar ağlıyorsun? Bana:— Beni konuşturma. Kalbim duracak, dedi. Çok ısrar edince anlattı:

— Ben Abdülhamit devrinde bir binbaşı idim. Anam-babam vefât edince sadârete bir dilekçe gönderdim. Dedim ki “Mallarımız, gayrimenkullerimiz var. Bunların bir nezâretçiye ihtiyacı vardır. Kabul buyurulursa istifa etmek istiyorum”.

Sadâret benim dilekçemi padişaha göndermiş. Bana doğrudan doğruya hünkârdan bir yazı geldi. “İstifa kabul edilmedi” deniyordu.

Ben bir daha gönderdim yine aynı cevap geldi. Bizzat huzura çıkıp şifahi görüşmek istedim. Ben o cehaletle Padişahın huzuruna çıktım. Sultanım; istifamın kabulünü istirham edeceğim. Durumumuz budur, dedim. Derin derin biraz düşündü. İstifa etmemi istemiyordu. Yüzünden belli idi. ısrarıma da dayanamadı. Öfkeli bir eda ile elinin tersi ile: Haydi! İstifa ettirdik seni dedi.

Ben dönüp işimin başına geldim. Gece mana aleminde orduların teftiş edildiğini gördüm. Rasülüllah efendimiz (s.a.s) Yıldız Sarayının önünde duruyordu. Bütün Türk ordusunu teftiş ediyordu. Osmanlı Padişahlarının ileri gelenleri orada idi. Abdülhamit edeple fahri kainat efendimizin arkasında duruyordu.Bütün birlikler gelip geçiyordu, hepsi nizamlı ve intizamlı idi.

Derken benim birliğim geldi. Başında kumandan olmadığı için darmadağınıktı. Nerede bunun kumandanı diye sordular. Ya Resulallah çok ısrar etti. İstifa ettirdik dedi. Rasülullah (s.a.s.)' da

Senin istifa ettirdiğini bizde istifa ettirdik buyurdular. Ben ağlamayayım da kim ağlasın?